In 1989 ging ik voor het eerst met school- en schaakvriend Peter naar het buitenland, al gingen we niet heel ver: we speelden een schaaktoernooi in Brugge. Zo’n toernooi hebben we daarna niet meer samen gespeeld, maar deze eeuw zijn we vaak naar het buitenland gedaan om een toernooi te spelen in onze nieuwe gedeelde liefhebberij: Magic the Gathering. België, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Denemarken, Tsjechië, Italië, we hebben zelfs twee keer Amerika bezocht. In eerdere berichten op deze site kun je daar verslagen over lezen en dan kun je ook zien dat de laatste keer alweer vier jaar geleden was, GP Rimini. In de tussentijd kreeg Peter twee kinderen en schoot het magic spelen er een beetje bij in, maar omdat hij dit jaar een gedeelte van de zomervakantie met zijn gezin in Engeland doorbrengt en er gelijktijdig in de buurt (Birmingham) een Grand Prix zou zijn, leek het hem een goed idee om te vragen of ik dat met hem wilde spelen. Dat wilde ik wel.

Omdat we beiden competitief zijn moest er natuurlijk voorbereid worden in de weken voor de GP. Die werd gespeeld in een formaat (modern constructed) waarbij je van tevoren een deck moet samenstellen om mee te spelen. Dat is altijd wat gedoe omdat je dan ook de kaarten bij elkaar moet zoeken (door te kopen, lenen of ruilen) en beiden zijn we daar geen liefhebbers van. Daarnaast is de prijs van een GP iets van drie keer hoger dan vijf jaar geleden (60 pond inmiddels). We spraken toch een paar keer af om te oefenen, ik bestelde wat missende kaarten online, een dealer stuurde de kaarten heel snel, maar een andere deed er twee weken over waardoor de kaarten pas in mijn brievenbus lagen toen ik al in Engeland zat… en zo besloten we het hoofdtoernooi te laten voor wat het was. Lekker side-events spelen! Maar eerst de reis.

Het hoofdtoernooi begon op zaterdag, de side-events op vrijdag, maar we gingen donderdag al naar Engeland, naar het huis van vrienden van N., de vriendin van Peter. De vrienden waren zelf op vakantie en konden wel een huis- (en katten)oppas gebruiken. Bij de vlucht zat ik naast de baby van Peter en N. Naast een baby zitten is meestal een nachtmerrieplek in een vliegtuig, maar hij was heel zoet! Ook in de autorit van Bristol naar Stroud zat ik naast hem (op de achterbank) en was hij zoet. De bazige peuter aan mijn andere kant was minder zoet, maar met tien keer de schoenen uitdoen (kon ze zelf) en aandoen (moest ik doen) van de barbiepop kwamen we de tijd door. En zo kwamen we aan in Stroud, een plaats waar ik nooit van gehoord had, waarvan ik nu weet (dankzij Wikipedia) dat de zanger van The Editors er is opgegroeid.

Het huis waar we logeerden was wel een beetje apart. Bij binnenkomst trof ik een best wel kleine huiskamer aan (waar ik een tijd bleef, want de kat was daar ook). Toch was het geen klein huis, ontdekte ik na de uitgebreide aaibeurt. Grote keuken, veel andere kamers, een grote tuin (en zelfs een daktuin) en ruimte genoeg voor alle logés (inclusief de oude au pair van Peter). De volgende dag zagen we nog kort iets van Stroud zelf, voornamelijk om boodschappen te doen voor onderweg, maar ik kon nog wel zien dat het best pittoresk is:

Daarna gingen we met de trein naar Birmingham. Ik kan iedereen die wel eens met de trein in Nederland reist, aanraden om dat ook eens in het buitenland te doen. In Nederland wordt vaak geklaagd over de NS, maar de situatie in Nederland is vergeleken met omringende landen helemaal niet slecht, integendeel. In Engeland zijn er door de privatisering allemaal verschillende maatschappijen en dat is bijvoorbeeld lastig als je een kaartje wilt kopen. Wil je een kaartje voor maatschappij X, voor maatschappij Y, of (duurder) voor alle treinen? Offpeak (staat niet bij wanneer dat is)? Enkele reis of retour? De keuze is reuze, maar het wordt er niet makkelijker op voor de onwetende reiziger. Gelukkig ging de reis zelf goed en we kwamen op schema aan bij het station Birmingham International Airport, die met een lange gang verbonden is met het National Exhibition Centre, waar in hall 11 de Grand Prix werd gehouden. Het was niet moeilijk te herkennen wie voor MtG kwam en wie voor het festival of quilts (mooigemaakte dekens) in de zaal ernaast:

Grands Prix worden meestal in grote gebouwen gehouden, maar deze was wel erg groot. 186.000 vierkante meter volgens Wikipedia! Twintig zalen. In een zaal passen duizenden mensen, in het hele gebouw honderderduizenden vermoed ik… en omdat het zo groot was een goede locatie voor de GP. Aan het hoofdtoernooi deden 1743 spelers mee, daarnaast nog veel andere spelers en bezoekers, maar krap was het niet. Ons doel voor de vrijdag was een toernooi Two-Headed Giant (2HG) Sealed. In dit formaat speel je niet één tegen één zoals gebruikelijk, maar twee tegen twee. Wel ieder met zijn eigen deck, maar je speelt als team en mag overleggen. Dit formaat is iets meer casual dan één tegen één en daarom goed voor Peter en mij, want wij houden van winnen 🙂 Omdat ik de kaarten beter ken dan Peter was de rolverdeling dat ik grotendeels de beide decks bouwde, waarbij we over de laatste kaarten overlegden. Bij het spelen moet je ook proberen op één lijn te zitten of snel tot een oplossing kunnen komen als je van mening verschilt over hoe er gespeeld moet worden. Dat lukt ons normaal gesproken wel. Ook belangrijk bij 2HG: zodanig met elkaar praten dat de tegenstander (die natuurlijk meeluistert) er niet veel wijzer van wordt, en andersom juist informatie proberen te halen uit wat de tegenstanders tegen elkaar zeggen. Het is dan wel een groot voordeel als je tegen Engelsen speelt, aangezien die (normaal gesproken dan) geen Nederlands verstaan (in zo’n geval gingen we tegen elkaar magictermen vertalen: waar je normaal zegt ‘ik ga deze kaart cyclen’ werd het ‘ik ga fietsen’). Het overkwam ons wel een keer dat we tegen een Engelse jongen en meisje speelden, en de jongen ons na afloop in het Nederlands feliciteerde. “Ik kon alles wat jullie zeiden verstaan en hield me bewust van de domme”. Heel slim van de jongen die dus een Nederlander bleek te zijn! We wonnen overigens wel. Sterker nog: we wonnen het toernooi met vier keer winst, wat ons 500 prijstickets opleverde (inwisselbaar bij de prijzenbalie voor o.a. T-shirts en kaarten).

Hotel

Een hotel boeken is soms een wat frustrerende bezigheid als het niet meteen lukt een hotel naar wens te zoeken. Het was mijn taak en ik had natuurlijk eerst een hotel in de buurt van het NEC gezocht, maar ze zaten vol, waren duur (zeker met ontbijt erbij) en/of best wel een eind lopen. Toen bedacht ik dat ik ook in het centrum zou kunnen boeken, al was dat tien kilometer verderop. Niet ver van een hoofdstation (Birmingham New Street) zat de Holiday Inn Express; twee nachten voor 155,38 inclusief ontbijt. Mocht je ooit in Birmingham een hotel zoeken; deze is prima! De kamers waren redelijk ruim, schoon, er was thee en koffie in de kamer, het ontbijt was goed (geen kaas, maar dat zal wel gebruikelijk zijn in Engeland) en het is dus lekker centraal gelegen. Wat ik nog een extra voordeel vond: zo zagen we nog wat van de stad (dat we in eerste instantie verkeerd liepen van station naar hotel hielp daarbij ook). En eten om kwart voor elf blijkt ook geen probleem (of nou ja, een Mexicaanse fastfood wilde net sluiten, maar gelukkig konden we nog een burrito bestellen). En nu weten we ook hoe het Engelse uitgaanspubliek is.

De volgende dag speelden we weer 2HG, maar een bijzondere versie waarbij we maar liefst 36 pakjes kaarten openden (normaal is acht). Vijftig pond per persoon, maar dan heb je ook wat, namelijk deze decks:

De potjes gingen vaak zo: eerst kwamen we achter in leven, daarna wisten we te stabiliseren, waarna onze bommen (extreem sterke kaarten) voor de winst zorgden. Zo wonnen we de eerste drie ronden, waarna we in de laatste ronde met onze tegenstanders een ID (intentional draw) afspraken wat ons 700 prijzentickets per persoon opleverde (we kregen dubbel uitbetaald, wat me niet onlogisch leek omdat het inschrijfgeld hoog was, al was het waarschijnlijk toch een foutje). Zo hadden Peter en ik een groot (luxe)probleem: hoe die tickets allemaal op te maken? Veel interessants was er namelijk niet bij de prijzenbalie. Nog een 2HG-toernooi spelen maar, en die ging slechter: we verloren voor het eerst een potje (al wonnen we er ook drie). Dit keer aten we vervolgens bij een Subway (die zijn er veel in Birmingham, drie tussen NEC en station, ook nog één tussen station en hotel) en op de hotelkamer verdeelden we alvast de rares.

De volgende dag wilde ik eigenlijk nog een draft of een modern toernooi spelen (gewoon één tegen één) maar toevallig kwamen we in de speelzaal aan vlak voordat er weer een 2HG-toernooi zou beginnen en ik liet me door Peter verleiden er toch nog één te spelen… het was een beetje zoals Barend en van Dorp die één seizoen te lang doorgingen, het werd ons slechtste toernooi en we verloren twee keer tegen snelle decks met goede openingshanden terwijl wij het landje dat we nodig hadden te laat trokken. Het voordeel was wel dat we niet in tijdnood kwamen: we hadden berekend dat het toernooi tot een uur of vier zou kunnen duren, terwijl mijn vliegtuig 17:40 uur ging… we waren echter half drie al klaar. Toen nog even snel alle prijzentickets inwisselen (ik voor allerlei kaarten die ik niet echt nodig heb) en toen naar het station, Peter voor de trein naar Stroud, ik voor het vliegtuig naar Birmingham. Die zat trouwens (zoals ik wel verwacht had) vol met mensen die ook in het NEC geweest waren, alleen had ik magicspelers verwacht, niet oudere vrouwen, maar die bleken net zoals ik een leuk weekend gehad te hebben!