Mirri en Jareth zijn nu al bijna drie maanden bij mij, maar ik was nog niet met hun naar de dierenarts geweest. Het was ook wel iets waar ik tegen opzag: het vervoer en of ze niet erg in de stress zouden raken… maar vandaag ben ik dan maar gegaan. Ze moesten toch een keer gechipt en opnieuw ingeent worden.

Ik had een buggy gekocht voor het vervoer: dat leek me handiger dan ze dragen met een carrier. De dierenarts is weliswaar niet erg ver weg, maar wel als je twee katten en een carrier moet dragen. Met de buggy had ik echter ook een probleem: hoe kreeg ik dat ding en de katten drie verdiepingen naar beneden? Katten en buggy apart naar beneden was een optie, iemand proberen te charteren mee dragen ook, maar uiteindelijk droeg ik gewoon zelf de buggy met de katten erin naar beneden. Dat was eigenlijk best wel te doen.

Dan naar buiten. Het zijn binnenkatten, dus dat zijn ze niet gewend, het is toch een stuk kouder dan mijn schoot. Ik reed de buggy niet al te snel, ondertussen honden en buurtjongeren vermijdend, en de katten leken zich redelijk rustig te houden. Totdat ik opeens gemauw hoorde. Mirri! Jareth mauwt wel vaak, maar Mirri bijna nooit… maar nu dus wel. Het klonk zielig, maar ze moest maar even doorbijten. Toen we bij de dierenarts waren was het ook opgehouden.

Bij de dierenarts werd ik meteen (tijdens het spreekuur) geholpen. Eerst inschrijven natuurlijk, want het was mijn eerste bezoek, en vervolgens konden de katten en naalden gepakt worden. Jareth liet zich eerst niet pakken uit de buggy, dus was Mirri het eerst aan de beurt, en die bleef gewoon zitten op de behandeltafel (ik had wel verwacht dat ze zou proberen om weg te lopen). De beide prikjes waren vrij snel gebeurd. Vervolgens wilde ik haar wat snoepjes geven, waar ze normaal dol op is, maar nu had ze even geen trek… Ik deed haar dus maar weer terug in de wagen nadat Jareth eruitgehaald was.

Ook Jareth bleef zitten. Na het inbrengen van de chip zag ik wel allemaal bloedspetters op zijn huid. Ojee! “Ja, het is een dikke naald”, legde de dierenarts uit, die wel een doekje tegen de wond ging aandrukken. Dat leek ook wel te helpen. Ook Jareth had even geen trek in snoepjes, maar nadat beide katten weer in de buggy waren, veranderden ze van mening en hadden ze toch wel trek.

Daarna moest ik nog mijn twee chipformulieren invullen (en over een maand of twee zullen die gegevens verwerkt zijn, volgens de assistente, wat traag!) en betalen. De assistente smeerde me ook nog ontwormingspillen aan (vier voor de prijs van drie) en het geheel kwam zo uit op 182,63. Het is niet goedkoop, katten hebben.

De terugweg ging ook goed, en zelfs het dragen van de buggy de trap op, en toen weer even spannend: zouden ze thuis verder gaan alsof er niets gebeurd zijn of een trauma hebben? Gelukkig het eerste, beide katten zijn al op mijn schoot wezen spinnen 🙂