Avonturen van Dimitri

Schaakclub Bergen (NH) bestaat deze maand vijftig jaar en een van de activiteiten om dit te vieren was een simultaan met mij. Dit houdt in dat ik tegen een aantal spelers tegelijk speel (in dit geval 25). Voor de meeste clubspelers is een simultaan de enige gelegenheid om het tegen een grootmeester op te nemen en wat het extra leuk maakt: ze maken ook een kans! Positioneel is de grootmeester natuurlijk beter, maar een stuk is zo geblunderd, en dat kan tegen de clubkampioen zijn, maar ook tegen de middenmoter. Sterker nog: de sterkere spelers maken misschien wel minder kans, omdat de simultaangever daar vaak beter hun best doet…

Maar goed, mijn simultaan. Ik was (zover ik weet) nooit in Bergen geweest, al komt wel veel van mijn familie uit de regio Alkmaar vandaan. De club was bij mij vooral bekend door de legendarische verhaal over match tegen Koningsclub, een betaalclub (ook uit Bergen) van een betonmagnaat die onder andere Amerikaanse grootmeesters inhuurde om zijn droom waar te maken, landskampioen worden. Één keer speelde Bergen en Koningsclub tegen elkaar en de oudste club werd ingemaakt. 7-0 stond het, een partij werd afgebroken (en moest dus later uitgespeeld worden). Probleem: de grootmeester moest terug naar Amerika. Pagel (de sponsor) bood duizend euro aan de Bergenspeler (Sjaak Pielaet) als hij gewoon zou opgeven, maar die wilde er niet aan. Remise dan maar? Daar was Pagel echter te trots voor. Hij liet de grootmeester vanuit Amerika vliegen om de partij uit te spelen en een zet of vijf later gaf Pielaet op. 8-0! Wel een duur punt…. Pagel zou een aantal jaren later overigens in de gevangenis eindigen waarmee het verhaal Koningsclub ten einde was.

Dezelfde Sjaak Pielaet haalde me van Station Alkmaar op voor de simultaan. Aan het begin legde ik de regels uit. Heel belangrijk is dat de simultaannemer pas een zet doet als de simultaangever aan het bord verschijnt. Verder doe ik echter niet zo moeilijk. Aanraken zetten doen we niet aan, zelfs de regel ‘loslaten is gezet’ laten we los. En een enkel keertje overslaan als de stelling erg lastig is? Doe ik ook niet moeilijk over. Ik speel zo’n avond niet met de mes op tafel, wat overigens niet betekent dat ik niet probeer veel partijen te winnen! Als ik alle partijen win is het echter niet zo leuk, dus een paar remises is op zich ok (maar ze krijgen het niet cadeau). Verder speel ik veel verschillende openingszetten tijdens een simultaan voor de variatie en probeer ik af en toe de sfeer te verhogen met een leuke opmerking. En na afloop van de partij een kleine nabespreking. Zo heeft de simultaannemer hopelijk ook na een nederlaag een leuke avond.

Soms is de tegenstand in een simultaan matig (vooral in een winkelcentrum of zo) maar deze avond had ik het best zwaar. Soms zitten bij een simultaan ook beginners en dan doe ik mijn best om niet al te snel te winnen, maar dat was nu niet nodig: na ruim een uur spelen was iedereen nog bezig. Pas rond negen uur (iets na half acht begon de simultaan) viel de eerste beslissing. Iets na tienen viel er ook een beslissing, maar dan ik mijn nadeel: ik had een aanvalszet van mijn tegenstander niet zien aankomen en werd zelfs matgezet! Dat was gelukkig wel mijn enige nederlaag, maar diverse spelers leken op remise af te streven. Naarmate de avond verstreek kreeg ik echter meer voordeel: minder partijen, dus snellere rondjes en minder bedenktijd voor mijn tegenstander. Zo wist ik enige gelijke eindspelen nog te winnen, maar op vier tegenstanders hadden zich goed verdedigd en behaalden zo een remise. De score was dus uiteindelijk 20 overwinningen, 4 remises, 1 nederlaag. Na afloop kreeg ik naast mijn gage ook nog het jubileumboek met daarin naast leuke stukjes over de geschiedenis van de club ook tekeningen van de beroemde legpuzzeltekenaar (en schaakliefhebber) Jan van Haasteren. En er was ook nog een filmpje gemaakt:

Mocht u overigens geinteresseerd zijn om mij in te huren als simultaangever, dan kunt u mij mailen op simultaan apenstaartje dimitri punt org.

In het eerste verslag had ik de dagindeling gepost. In dit verslag zal ik er iets meer vertellen over hoe de dagen in Porec eruitzagen.

Elke dag om negen uur werd er verzameld voor het ontbijt, maar sommige deelnemers (en ouders en coaches) hadden er dan al een activiteit opzitten. Dat ging eerst buiten mij om, maar nadat Dolf een keer meegegaan was en half voor de grap zei “Morgen is het jouw beurt” liet ik me makkelijk overhalen en sindsdien ging ik ’s ochtends vroeg mee naar het zwembad. Om acht uur klopte Janne dan aan op onze deur, waarna we slechts gekleed in een zwembroek via de gang van de eerste verdieping naar het binnenzwembad gingen. Nu ben ik niet zo’n zwemliefhebber, maar gelukkig werd er elke dag een wedstrijdje gedaan: lummelen. Nederlanders tegen Belgen, mannen tegen vrouwen of willekeurige teams. Zonder bril en lenzen was het soms wel lastig om te zien wie er nou bij mij hoorde, meestal ging ik dus maar op een stem af. Het ging er wel fel aan toe: Janne probeerde mij vaak uit te schakelen door water in mijn ogen te spatten, Igor (een Belgisch jochie) door op mij te klimmen, en Sandra kietelde mij als ik de bal had. Dat was niet verstandig van haar, want ik had iets de lange nagels, en de krabsporen op haar schouders waren nog lang te zien…

Op de laatste dag moesten we om half acht verzamelen voor het ontbijt, terwijl het zwembad officieel om acht uur openging. Zelfs dat weerhield ons niet om voor het ontbijt het zwembad in te gaan! Op de foto speelden Janne en ik een potje waterpolo (regels: we proberen de bal tussen de lijnen langs de andere speler te gooien en als zij zegt dat dat gelukt is, krijg je een punt. Het zal de lezer niet verbazen dat zij de meeste punten op het einde had).

Na voorbereiden en lunch was het derde verzamelmoment om 14.20 uur. Gezamenlijk werd er (over een autoweg, beetje saaie route) gelopen naar de sporthal waar het EK gehouden werd. Dat duurde ongeveer een kwartier, de ronde begon om 15.00, maar je hebt pasjescontrole bij de ingang, iedereen moet gaan zitten, ouders maken foto’s, ouders worden weggestuurd etc, ook al was er geen zero tolerance, een beetje marge is wel handig. Om het lopen iets leuker te maken ging ik de laatste dagen paard spelen voor Matteo: en die dagen won hij ook! Al kan dat ook te maken hebben met dat hij geen last maar had van de zeeegel in zijn voet.

Vervolgens was het (voor ouders en coaches) wachten. Een goed moment om spelletjes te gaan doen, maar tot mijn verbazing was daar relatief weinig enthousiasme voor. De andere coaches bleken niet zulke spelletjespersonen te zijn. Huh? Jullie schaken toch? Raar. Er waren gelukkig wel wat ouders (en kinderen) die ik wist over te halen, onder andere voor het spel Machi Koro (Japans voor dobbelstad). Betty moest dat vervolgens van haar zonen bij thuiskomst meteen kopen: er wordt zelfs extra vroeg opgestaan om het voor school te kunnen spelen… op de eerste twee foto’s is het begin van deze verslaving te zien, op de derde foto wordt Saboteur gespeeld.

’s Avonds na het eten was het tijd voor de deelnemers om spellen te doen. Traditioneel is Dalmuti populair, maar bij dit toernooi was het vooral Weerwolven van Wakkerdam dat gespeeld werd. Er werd ook geschaakt, vooral bughouse. En verstoppertje gespeeld: ze werden namelijk op een gegeven moment door Dolf naar bed gestuurd, maar dat gegeven moment wilden ze zo lang mogelijk uitstellen. Tiende etage, achtste etage.. dat was op zich nog wel een leuk spel, alleen op de laatste avond (toen iedereen later naar bed mocht) liep het wat uit de hand en wisten sommige deelnemers zelf niet meer waar ze waren. Maar uiteindelijk liep het goed af.

Op de laatste avond werd er ook door volwassenen bughouse gespeeld. Op de eerste foto heeft Dolf een gat op f3, het is al bijna mat. Op de tweede foto verslaat Sandra (die eigenlijk niet schaakt) haar dochter Janne (die dat niet leuk vond). Op de derde foto het begin van de tweede partij Hands and brains, Maaike en Marijn tegen Janne en mij. In de eerste partij hadden we ze supersnel mat gezet: 1.e4 c5 2.Pf3 e6 3.d4 cxd4 4.Pxd4 Pc6 5.Pxc6 bxc6 6.Pc3 Lb4 7.Dd4! De7 8.Dxg7 Df6 9.Lh6! Lxc3+ 10.bxc3 Lb7 11.Df8 mat. Goed gespeeld van Janne!

Het toernooi ging erg goed voor de Nederlandse deelnemers ((overzicht van de resultaten). Sterker nog, waarschijnlijk was het de succesvolste Nederlandse delegatie bij een EK of WK jeugd ooit. Daar kun je dan allemaal verklaring voor bedenken (de sfeer was goed, de coaches waren ook het beste ooit, het goede eten) maar van twee deelnemers was het geen verrassing dat ze in de prijzen vielen, eentje piekte op het juiste moment (de laatste ronde) en alleen Catheleijne steeg heel erg boven haarzelf uit. Maar laat ik wat resultaten langslopen.

Anna-Maja werd kampioen. Het ging een paar keer mis in de opening, maar ze wist dan steeds terug te vechten en haar ausdauer was ook erg goed. Opvallend dat ze een aantal keren een kwaliteit voorkwam en won, zelfs als de tegenstander drie pionnen ervoor had! Enfin, een mooi resultaat (en ook goed voor mijn cv als coach). In dezelfde categorie (meisjes -16) wist Maaike in de laatste ronde een sterke Russin te verslaan en zo de vierde plek te pakken, ook erg goed. Twee pupillen van mij speelden open onder 14. Robby was zesde geplaatste, wisselde goede en slechte partijen af, een vierde plek is dan mooi. Casper verprutste een paar keer een gewonnen positie en er had misschien meer in gezeten dan de 12e plek (als 22e geplaatste dus toch niet slecht), maar hij mag het volgend jaar weer proberen. Lars leerde allerlei nieuwe openingen van mij (wat eigenlijk niet zou moeten, maar wel leuk is als het goed uitpakt) en zijn 15e plek was ook netjes (18e geplaatst).

Met Catheleijne had ik soms lange gesprekken over training en praktische zaken. Mijn tip om pure chocola mee te nemen tijdens de partij pakte goed uit, ze had minder last van vermoeidheid dan normaal. Een massage vlak voor een partij bleek een minder goed idee (op korte termijn dan, op lange termijn vond ze het nuttig, vooral in verband met haar herstellende whiplash) en ze was niet het hele toernooi topfit, maar desondanks speelde ze een geweldig toernooi. Ze was 40e geplaatst van de 48e spelers. Ze dacht wel hoger te kunnen eindigen: ze was lang met haar rating blijven hangen omdat ze schaken een paar jaar verwaarloosd had, maar de laatste tijd deed ze veel aan zelfstudie. Een plek in de middenmoot zou moeten kunnen, dacht ze. Dat werd het niet: ze werd vierde!! 160 ratingpunten winst…

Prijsuitreikingen zijn niet altijd boeiend om bij te wonen en ook de prijsuitreiking van dit toernooi zou voor een niet-betrokkene saai zijn. Vijf prijzen per categorie, twaalf categorieën, kortom, een lange opsomming dus eigenlijk. Maar wij maakten het leuk. Iedereen was erbij om onze winnaars toe te juichen en juichen deden we, geen land dat zo enthousiast was als wij! Anna-Maja! Anna-Maja! Anna-Maja! Op de tafels stonden we! Catheleijne! Cathelelijne! Catheleijne! Mocht de prijsuitreiking later klaar zijn geweest dan gepland, dan kwam dat vast omdat ze steeds moesten wachten tot de Nederlanders klaar waren met juichen en schreeuwen. En kijk dan hoe blij we waren!

En wat was dan de prijs? Laptop voor de kampioen, schaakspel als vierde prijs, alle prijswinnaars ook een beker, maar waar is de Kroatische bond eigenlijk van?

Tot slot hieronder nog een foto van de ontvangst op Schiphol en wat statistiek. In het boek over wiskunde en sport dat ik meehad stond ook een hoofdstuk over verjaardagen. Het is gunstig aan het begin van het jaar jarig te zijn: wie op 1 januari jarig is, is bijna een jaar ouder dan een speler die op 31 december van hetzelfde geboortejaar geboren is, maar voor de schaakbond tel je als even oud. Oudere spelers presteren gemiddeld gesproken beter dan jongere spelers, dus hoe eerder in het jaar geboren, hoe groter de kans op goede prestaties in jeugdtoernooien. Hoe dit dat met de Nederlandse delegatie? Ik heb geturfd: van de 15 Nederlandse spelers zijn er 13 in de eerste helft van het jaar jarig. N is te klein om er conclusies aan te verbinden, maar toch!

De foto’s zijn gemaakt door Sandra, Betty en Peng.

Op de rustdag van een toernooi in het buitenland (of in Dieren) moet gefietst worden, en daar doe je dan verslag van op je weblog. Dat was ik dus in Porec ook van plan. Nog even checken bij delegatieleider Dolf of het ok was dat ik niet meedeed aan wat voor plannen ze ook bedacht hadden voor de rustdag, en dat was het. Kon ik dus lekker gaan fietsen terwijl de rest naar een of ander zwemparadijs zou gaan! Het zwemparadijs bleek echter gesloten, het fietsplan kwam op een of andere manier in de whatsappgroep terecht (waar overigens vrijwel iedereen inzat, behalve ik met mijn oude Nokia) en opeens bleken er ook andere geinteresseerden. Nouja, een paar medefietsers vond ik niet erg, als het groepje maar niet te groot werd, dat het niet een toeristenritje zou worden.

Het groepje werd te groot. Het werd een spannend avontuur. Ik zal de hoofdrolspelers voorstellen:

Ivo, vader van Joris. Had ik eerder in het toernooi al in een wielershirt gezien, was bij de tourstart in Utrecht, die wilde dus sowieso mee.
Janne, dochter van Sandra. Heeft een bijna oneindige energievoorraad. Als zij een marathon zou lopen, zou ze na de finish zeggen dat ze nog wel een rondje wil. Heeft verder nog wat eigenschappen die niet per se goed zijn maar wel erg herkenbaar voor mij.
Sandra, moeder van Janne. Heeft wiskunde gestudeerd in Amsterdam, maar nu Brabantse.
Peng, coach. Best sportief, kan behoorlijk zwemmen, tafeltennissen en hooghouden, maar fietsen doet ze niet zo veel.
Betty, moeder van Matteo. Fietst best veel in Amsterdam, maar in haar eigen tempo.
Catheleijne, speelster. Bijna altijd opgewekt en positief. Ze is herstellende van een whiplash en een zware inspanning niet zonder risico voor haar, maar ze had evengoed erg zin om te gaan mountainbiken.

Dat twee van de moeders wiskunde gestudeerd hebben zal niet helemaal toevallig zijn, het is in ieder geval voorstelbaar dat kinderen van wiskundedames een hoger dan gemiddelde aanleg voor schaken hebben. Het sprak me ook aan, twee betavrouwen. En toevallig had ik een boek mee dat aangeraden was door wiskundemeisje Ionica Smeets: “100 essential things you didn’t know you didn’t know about sport” van John D. Barrow waarin op een wiskunde manier naar verschillende sporten wordt gekeken. En ik dacht dat beide wiskundigen een opgave uit het boek wel op moesten kunnen lossen: “Als een dopingtest 95% betrouwbaar is en uitgevoerd wordt op een populatie waarin 5% doping gebruikt, hoe groot is dan de kans dat iemand die positief test doping gebruikt wordt?” Tot mijn verbazing beantwoordden beide dames deze opgave als een alpha, totaal verkeerd! Daarna heb ik geen woord meer met ze gewisseld natuurlijk (of misschien ook wel het tegenovergestelde).

Maar we zouden het over fietsen hebben. Stadsfietsen doen ze buiten Nederland niet zo aan, dus het werd mountainbiken, en gelukkig waren die bij het hotel zelf te huur. Het officiële plan ‘mountainbiken op de rustdag’ voorzag in een tocht na de lunch, maar dat vond ik niet genoeg, dus ging ik ’s ochtends ook, en Ivo ging mee. (Het officiële plan voorzag ook in dat er ’s ochtends op de rustdag aan schaaktraining gedaan zou worden, om in het ritme te blijven of zo, maar ten eerste zag ik daar het nut niet zo van in, ten tweede schatte ik in dat mijn pupillen daar niet zo’n behoefte aan hadden, en de opkomst bij mijn ‘zodat ik kan zeggen dat ik me er niet aan ontrokken heb mogen jullie om tien uur op mijn kamer komen voor een traininkje’ was inderdaad nul, mezelf niet meegerekend.) Ivo had ook al de routes bestudeerd, en zo gingen wij, twee stoere mannen (ahum), voor de zuidelijke route. We kwamen wat minder ver dan gepland, maar in de naar schatting 25 kilometer die we reden zagen we van alles. Verharde en onverharde wegen (yay mountainbike), waterskiën voor toeristen langs de kust, een mooi kerkje met moderne opwekkingsmuziek, de route ging ook nog dwars door een camping, en op vele smalle voetpaadjes (langs toeristen, en soms langs afgronden) waar je in Nederland zeker een boete zou riskeren als je er op zou fietsen, maar in Kroatië doen ze er niet zo moeilijk over. Een mooi fietsavontuur dus.

Terug in het hotel snel een powerdouche en een ander shirt aan, zodat er nog iemand naast me zou willen zitten bij het eten. Na het eten terug het stinkshirt aan (want ik zou toch weer gaan zweten) en beneden verzamelen. Ik had nog geen idee wie allemaal mee zouden gaan.

Ivo natuurlijk, en zoon Joris. Coaches Dolf en Frank ook, en zelfs Peng. Catheleijne, Sandra, Janne, Betty. Hoe kwam het dat er opeens zoveel mensen mee wilden? Had iedereen wel door wat de tocht zou inhouden? Nee.

Wat was er gebeurd? Catheleijne is zoals gezegd, erg positief en enthousiast. Dus toen Betty haar twijfels over de fietstocht opperde, zei ze “Gewoon meegaan! Is niets zwaars aan! En er gaat ook een kind van tien mee! Dus we rijden vast een rustig tempo.” Op dezelfde manier werd Peng overgehaald. Hadden ze het aan Ivo of mij gevraagd, dan was het antwoord geweest “We gaan echt niet alleen op verharde wegen rijden, we huren niets voor niets een mountainbike! Hoe zwaarder de weg hoe beter! En minstens dertig kilometer! Ja, Janne kan dat wel aan, die fietst soms honderd kilometer op een dag, maar als je niet tegen ontberingen kan wordt het afzien hoor! Bezint eer ge begint!” Maar ze vroegen het ons niet. Daar kregen ze spijt van.

Maar met tien mensen gingen we dus op fiets. Even tussendoor een tip: neem in zo’n geval geen rugzak mee. Ik had ‘m eigenlijk alleen mee voor het flesje water, maar de reservebanden (twee stuks) die de verhuurder meegaf moesten er ook maar in. En het gereedschap om b.v. zadelhoogtes te verstellen (bleek nuttig overigens). En het flesje water van Catheleijne, en meteen ook maar haar vest, en voor ik het wist zat ik met een zware tas op mijn rug! Dat is bepaald niet bevordelijk voor de wattages die je kan trappen. Hoewel je het ook als een extra uitdaging kan zien.

Het bleek al snel dat bij elkaar blijven niet echt makkelijk was, iedereen fietste op eigen tempo. Betty suggereerde al snel dat ze beter terug kon gaan, “Ik wil niet de groep ophouden”. “Ach welnee joh, we vinden het niet erg om af en toe te wachten” haalde Catheleijne haar over. Zolang de laatste bij ons was bleek dat inderdaad te gelden. Maar heel handig is het niet om verschillende tempo’s te hebben, alleen Ivo weet de weg en het communiceert niet handig als je een paar honderd meter van elkaar bent. Gelukkig hadden we Sandra, die heel sociaal (zo dacht ik eerst) voorstelde om even naar voren te fietsen om de mensen voorin te vragen weer even te wachten. “Fiets je mee” vroeg ze, “Ja hoor”, antwoordde ik, denkend dat ze gewoon een sneller tempo wilde rijden. Maar nee, ze wilde blijkbaar wraak nemen voor haar alpha-ontmaskering en sprintte weg, haha, je kan me toch niet bijhouden. Misschien waar, misschien niet, ik had geen zin in een sprint met nog een boel km te gaan en al een boel km achter de rug. De wedstrijd won ze overigens niet: toen haar pet van haar hoofd vloog moest ze alsnog op mij (de man met de pet) wachten, hehe.

De eerste afvaller kwam na dit rustpunt. Catheleijne genoot erg van het fietsen, maar haar lichaam werkte niet mee en hoofdpijn maakte verder fietsen onverstandig. Maar hoe moest ze dan in het hotel komen? Gelukkig wist Betty dat te regelen: Matteo’s vader was zo aardig om met auto Catheleijne en haar fiets op te halen. Sandra en Dolf zouden met haar blijven wachten tot de reddende engel kwam, de rest fietste verder.

Al snel waren Betty en Peng weer een heel stuk achter. En dan niet een paar honderd meter, maar in de verste verten zagen we ze niet meer, op het punt waarop rechtsaf gegaan moest worden. Wat nu? Wachten kon nog heel lang duren, de kinderen hadden daar geen zin in en wij eigenlijk ook niet zo. We bedachten iets heel slims: op de weg krasten we een heel duidelijke pijl naar rechts met daarbij “Betty Peng” (zo jammer dat we geen foto ervan maakten). Dat konden we absoluut niet missen! En zo gingen we het meest lastige deel van de route in, een paadje gemaakt van steentjes waarop het bepaald niet stabiel fietsen was, zeker als je ook nog afdaalde en een bocht moest nemen, bovendien vlogen de steentjes ook nog alle kanten op. “Dit is niets voor Betty en Peng” dacht ik, en inderdaad, ze hadden blijkbaar naar alles gekeken behalve de weg en de pijl met hun namen erbij gemist. Ring ring. “We staan ergens maar we weten niet waar en ik vind dit echt niet leuk meer.” En ondertussen moest er ook nog doorgereden om de fietsen voor sluitingstijd terug te brengen naar de verhuurder. Frank en Ivo besloten terug te fietsen. Nu waren naast mezelf alleen de beide jonkies Janne en Joris over. En we moesten zonder kaart de weg terug vinden.

Dat lukte min of meer: het fietsen over autowegen was niet zoals het gemoeten had en ook niet wat we wilden, maar het hotel werd bereikt, op tijd. “De anderen zijn misschien niet op tijd terug” opperde ik maar de man zei geen haast te hebben en na sluitingstijd was geen probleem. Uiteindelijk liep het allemaal ook wel goed af: Sandra en Dolf haalden Betty en Peng in, de uitdagende wegen werden vermeden, en via zeer verharde wegen waren ze maar iets te laat (en dus op tijd) terug. Ivo en Frank ook, al ben ik vergeten hoe.

Joris en Janne hadden overigens niet voor niets haast/ geen geduld om te wachten. Er was namelijk afgesproken om aan het einde van de middag te voetballen! En wel tegen Denen en Noren. Rechtstreeks van de fietsenverhuurder gingen we naar de lobby en we waren nog net op tijd, we zagen we een elftal Nederlanders wachten. Tijdens de fietstochtgroepssplitsing had Sandra mij en Janne op het hart gedrukt dat Janne nu mijn verantwoordelijkheid was en dat we wel op gras moesten gaan voetballen want Janne zou vast veel te enthousiast gaan voetballen en op asfalt/beton/steen kan dat best pijnlijk zijn. Janne en ik hadden snel daarna vastgesteld dat ze niet naar me zou luisteren als ik zou zeggen dat ze niet mocht voetballen, en dat was maar goed ook, want zonder Janne was het helemaal een afgang geworden, en het grasveld dat Ingrid (moeder van Jonas) uitgekozen had was ongeschikt om op te voetballen, o.a. omdat het best wel scheef af liep. Dan toch maar naar het voetbalveld verderop op asfalt (maar het kan ook beton of steen zijn). Twee Kroaten waren daar al aan het voetballen, wij waren met meer, maar in plaats van een vechtpartij werd het een belofte dat ze met ons mochten meedoen. Nederland-Denemarken!

Ik ging op doel staan, Janne in de spits, en nog een paar Nederlanders die konden voetballen, maar ook een paar die wel wilden meedoen, maar bang waren voor zowel bal als tegenstanders (en eigenlijk publiek op het veld waren). Elf tegen elf bleek ook wel een erg vol veld te geven. En we werden ingemaakt. Ik denk dat ik schade wel wist te beperken, maar alles tegenhouden lukte gewoon niet. Maar we wisten de eer nog wel te redden: doelpunt van Janne!

Tegen Noorwegen (met acht tegen acht dit keer, maar nog wel publiek bij onze acht) ging het iets beter: 3-2 verlies. Twee doelpunten van Janne! En assists van Joris. We hadden niet voor niets doorgefietst dus…

“Ben je al een beetje moe Janne?” “Nee.”

Tot slot: kan de hypothese “Fietsen op de rustdag is goed voor het resultaat van een dag later” gefalsifieerd worden?
Fietsers: 2 uit 3
Niet-fietsers: 5 uit 12
Nee dus.

(de foto’s zijn gemaakt door Betty en Sandra)

Eind september was ik voor het eerst sinds jaren weer coach bij een jeugduitzending, het EK in Porec, Kroatië. Samen met Dolf Meijer (die ook delegatieleider was), Frank Erwich en Zhaoqin Peng was ik aangesteld om vijftien jonge Nederlandse spelers te begeleiden. Ik kreeg de vier met de hoogste ratings: Lars Vereggen (onder 18), Robby Kevlishvili en Casper Schoppen (onder 14) en Anna-Maja Kazarian (meisjes onder 16).

In het verleden ging ik elk jaar wel mee met een uitzending, maar op een gegeven moment stopte dat. Ik heb het opgezocht: mijn laatste uitzending was het WK in Batumi in 2006, als coach van Chiel van Oosterom, Pauline van Nies en Wouter Spoelman). Dat ik daarna niet meer uitgenodigd werd lag niet aan mij, of toch wel? Ik heb me wel afgevraagd of ik iets verkeerd/niet goed had gedaan, maar dat is me in ieder geval nooit verteld. Mogelijk speelden de problemen met Yge Visser (die destijds bij de bond werkte) een rol. In ieder geval was men mij daarna vergeten, maar dit jaar dacht Willy Hendriks gelukkig aan mij. Dat had wellicht te maken met dat ik tegenwoordig veel jonge talenten train (zes van de spelers die meegingen).

De Nederlandse delegatie bij het EK was behoorlijk groot. Naast vijftien spelers en vier coaches gingen er ook nog een aantal ouders mee (zes als officieel lid van de delegatie, daarnaast nog vier op eigen gelegenheid). Meegaande ouders is iets waar de Schaakbond niet onverdeeld enthousiast over is; het risico bestaat dat ze zich iets te veel bemoeien met de coaching of voor extra stress zorgen bij de kinderen., maar vooral bij de jongere kinderen is een ouder vaak een belangrijke steun. Ze wisten zich sowieso op diverse manieren nuttig te maken; de huisarts in het gezelschap hielp de onfortuinlijke Matteo, die in een zee-egel was gaan staan, een moeder waste halverwege het toernooi de oranje Nederlandshirt van iedereen, een vader plande een uitje op de rustdag en ze zorgen ook voor veel gezelligheid. Zonder de ouders was het minder leuk geweest.

Ook erg goed voor de sfeer was het eten. Stel je voor dat je een kwartier in de rij moet staan om dezelfde meuk te krijgen die je gisteren, eergisteren en de dag daarvoor ook al gehad hebt. Hoe gezellig ben je dan nog? Stel je nu voor dat je op diverse kookeilanden kan kiezen uit tientallen vers gekookte en gebakken gezonde lekkernijen. Zelfs als vegetariër heb je genoeg keuze om elke keer iets anders te nemen. Ontbijt, voorgerecht, hoofdgerecht, toetje, allemaal even lekker en voedzaam. Kortom: je hebt er zin in. Iedereen heeft er zin in! En dat drie keer per dag! Dertig keer in het hotel gegeten, en nooit hoorde ik iemand mopperen (of nouja, een keertje: “Er is te veel keuze!”)

Er was (o.a. voor het eten) een vrij strikte dagindeling, waarbij op vaste tijdstippen verzameld werd. Het was niet zo strikt dat er straffen werden uitgedeeld voor te laat zijn, er werd sowieso niet zo erg op de minuut gekeken, wat ook niet nodig was, meer dan een paar minuten te laat kwam niet veel voor. De dagindeling:

09:00 Verzamelen voor ontbijt
10:00 Voorbereiden (in mijn geval met Robby, Casper en Anna-Maja, zo’n anderhalf a twee uur meestal. Bij Robby en Casper ook nog culturele opvoeding, ze kenden Monty Python niet)
13:00 Verzamelen voor lunch
14:20 Verzamelen om naar de speelzaal te lopen (een kwartier ongeveer)
15:00 Begin van de ronde
Diner tussen half acht en negen uur, als iedereen klaar was met schaken (de jongsten gingen vaak met hun ouders eerder terug naar het hotel).
Om een uur of half elf ging ik nog voorbereiden met Lars.

Bij het eten kozen we in het begin nog min of meer willekeurig tafels, maar op een gegeven moment hadden we twee tafels in een hoek geclaimd, en werden die zelfs min of meer verdeeld, de ene tafel voor de spelers, de andere tafel voor de volwassenen.

Als de spelers spelen, moeten de coaches wachten. Zo gauw een speler klaar is met de partij gaat hij of zij de partij analyseren met een van de coaches, maar dat kan na een uur zijn of pas na vijf uur. In de praktijk zijn er weinig partijen binnen drie uur afgelopen en die tijd kan op verschillende manieren besteed worden. Het eerste wat we deden was een goede plek zoeken om te wachten. Een plek met een tafel en stoelen waar de spelers ons kunnen vinden en geanalyseerd kan worden. Gelukkig was er een paar trappen omhoog een bar waar we konden zitten en was het daar niet eens superdruk (er waren ook tribunes en veel ouders en begeleiders uit andere landen gaven blijkbaar de voorkeur daar te gaan zitten). Het was niet toegestaan om in de speelzaal te komen, behalve voor de ‘chief of delegation’. Dat was om een of andere reden niet delegatieleider Dolf, maar de coach met de hoogste rating, ik dus. Mijn taak was dus om af en toe door de speelzaal te lopen, de Nederlanders te vinden (niet altijd makkelijk, ik was dus blij als er oranje shirts gedragen werden) en vervolgens de stand op de vijftien borden proberen te onthouden en aan de andere coaches en ouders verslag te doen. Dat lijkt een lastige taak en dat is het ook wel, maar het is leuk om in ieder geval af en toe de partijen te kunnen zien! Hoe makkelijk/moeilijk het is om de Nederlanders te vinden is misschien met deze foto te zien (spot de oranje shirts, maar wel de goede graag):

Tot zover deel 1 van mijn verslag. In het volgende deel antwoord op vragen als: hoeveel mensen haalden het einde bij het mountainbiken op de rustdag? Scoor je hoog op een nerdtest als je wiskunde hebt gestudeerd? Wat zijn de leukste spelletjes om te doen tijdens het wachten? Was ik te verleiden om voor het eerst sinds jaren een zwembad in te gaan?

De foto’s zijn gemaakt door Sandra Allaart, Betty van Cleef en Zhaoqin Peng en zijn klikbaar voor een grotere versie (behalve de eerste, die is al groot genoeg).

Een persoonlijke traditie is om op een rustdag van een schaaktoernooi op de fiets erop uit te gaan. Ik had al eens de Col du Chat beklommen in Frankrijk en in Spanje een paar stevige heuvels beklommen. Dieren heeft ook een mooie fietsomgeving en die heb ik gisteren (met mijn eigen fiets) verkend. Hier een fotoverslag.

De fietstocht was niet zonder hindernissen. Niet alleen veel takjes op het fietspad, soms hele takken!

Bovendien moest ik soms behoorlijk klimmen. En geen publiek om me te duwen, dus ik had het eigenlijk veel zwaarder dan de renners op de Alpe d’Huez.

Het uitzichtpunt Posbank was blijkbaar een populaire bestemming, getuige het ijscokarretje. Ik ben geen groot liefhebber van uitzichten, maar stopte toch maar even.

En dit is dan het uitzicht.

Maar in het park zelf waren toch mooiere plaatjes te zien, naar mijn mening.

Terug in Dieren ging ik even bij de speelzaal kijken. Daar bleken op het plein spellen gespeeld te kunnen worden.

Dit is het spel Tablut, waarvan de spelregels op Wikipedia worden uitgelegd. Helaas had de man die ons het spel uitlegde dat niet gelezen, waardoor hij een paar essentiele regels verkeerd had. Maar ondanks dat we het met foutieve regels speelden was het toch een boeiend spel.

Om over de 50 kilometer te komen ging ik ook nog even heen en weer naar Zutphen. De heenweg ging wel iets sneller dan de terugweg 🙂 Vandaag voelde ik het wel een beetje in mijn knieen, maar het schaken ging er niet slechter om!

Afgelopen maand speelde ik een (niet erg succesvol verlopen) toernooi in Teplice. Dat was een mooie gelegenheid voor een stedentrip naar Praag, want daar moest ik sowieso heen om in Teplice te komen. Dat werden zo twee kleine stedentripvakanties van een dag en een nacht.

Ik was wel een paar keer eerder in Praag geweest, maar was bijna alles weer vergeten, wat qua orientatie wel een nadeel was. De shuttlebus vanaf het vliegveld arriveerde op vijf minuten lopen van mijn hotel, maar ik had geen idee en liep maar ergens heen (al had dat ook te maken met dat het nog lang geen inchecktijd was). Zo kwam ik bij een van de weinige dingen van Praag die ik me wel herinnerde, het Oudestadsplein, misschien wel het mooiste plein van Europa. Amsterdam heeft ook een paar leuke pleinen maar die halen het lang niet bij dit plein, dat ook bekend is om het Astronomisch uurwerk.

Toen ik bij het hotel ingecheckt had kon ik kijken wat ik de rest van de dag ging doen (want ik had niet veel voorbereid). Het park leek wel leuk, en dat was het ook wel. Na veel geklim kwam ik uit bij de Petřín-uitkijktoren en hoewel ik niet erg veel geef om uitzichten klom ik daar ook maar op, want ik was er toch. En dan zie je dit (veel bomen dus):

Een typische toeristische route is om via de Karelsbrug naar de Praagse Burcht te gaan. Ze zijn ook in 1 foto te vatten:

Op de Karelsbrug mogen alleen voetgangers, maar daar zijn er dan ook heel veel van. Ook veel muzikanten, tekenaars, standjes etc. Je kunt een paar keer heen en weer lopen en je uitstekend vermaken dus. Maar ik liep door naar de Praagse Burcht, volgens Wikipedia een van de grootste paleizencomplexen ter wereld. Je bent inderdaad een tijdje bezig om alles te bekijken. Leuk is ook het Gouden Straatje waar van alles te zien is, huizen in oude stijl ingericht, mini-musea, ouderwetse winkeltjes etc. Vanaf de burcht heb je overigens ook een behoorlijk uitzicht, al kijk ik even de andere kant op:

Tussen de brug en de burcht ligt het Kafkamuseum zoals (als je goed kijkt) ook op deze foto (vanaf de brug genomen) te zien is:

Ik had gehoopt op een volledig interactieve ervaring van Kafkaëske toestanden, maar het was gewoon een tentoonstelling over zijn leven, waar ik nu alles vanaf weet. Evengoed interessant!

Snel naar Teplice om daar Nederland-Spanje te kunnen zien. Wat me opviel in Teplice is dat er veel parkjes waren. Dit was b.v. het uitzicht vanaf mijn hotelkamer:

Ook opvallend: als ik ’s middags naar de toernooizaal liep, waren er vooral autochtone Tsjechen in het park. Terug ’s avonds was het park vol met moslims. Ik weet niet of het allemaal inwoners waren of ook toeristen; de stad schijnt i.v.m. de Spa wel populair te zijn bij Arabieren, er logeerden er ook een paar in het hotel. Wat me ook opviel is dat er veel vrouwen in nikab/boerka waren. Ik telde er op een zondagavond meer dan twintig in een minuut! Mogelijk toeristen uit een streng Arabisch land? Er waren overigens ook veel kebabtenten.

Wat ik leuk vond in Teplice is dat de huizen kleurig zijn, dat staat vrolijker dan het bruin of grijs wat in Nederland gebruikelijk is. Maar aan de huizen valt wel te zien dat ze in Tsjechie minder geld hebben dan in Nederland, want ze zijn vaak slecht onderhouden. De foto hieronder is een heel gebruikelijk beeld.

Nog een paar dingen die me opvielen in Tsjechie:

* Niet veel fietsen, ongeveer even veel als in Nederland motoren denk ik. In Praag zag je meer Segways.

* Bedelaars hadden een aparte houding: voorover geknield op de grond, handen naar voren met daarin een bakje of hoed om giften op te vangen. Zie b.v. deze foto.

* Bij de Albert supermarkt waren geen hamsters te krijgen.

Nadat het schaaktoernooi in Teplice eindelijk voorbij was, kon ik weer naar Praag. Voor de tweede ministedentrip had ik gekozen voor het Kerkpension, die ik had uitgekozen vanwege de centrale ligging, niet al te hoge prijs en omdat ik al om 13.00 uur kon inchecken daar. Voor hetzelfde geld (qua prijs) had ik in een driesterrenhotel gezeten, maar wat maakt het uit, als er maar een bed is? Ik was echter iets vergeten: een tv was handig geweest om het WK voetbal te kijken… maar via radio 1 was Nederland-Chili ook goed te volgen. ’s Avonds vermaakte ik me dus wel, overdag ook, zeker nu ik beter de weg wist. Ik ging eerst naar het muziekmuseum. Die had een tijdelijke tentoonstelling over de dood, die ik niet helemaal begreep, en een vaste tentoonstelling met muziekinstrumenten en opnamen met die instrumenten. Behalve viool, piano, luit etc ook diverse instrumenten die ik nog niet kende. Zo weet ik nu wat een giraffepiano is!

Niet ver van het museum is de Lennonmuur, waarover ik de volgende beschrijving gelezen had: ” Na de moord op John Lennon in 1980 veranderde een doodgewone muur in een levende oproep voor vrede en liefde. Mensen van over de gehele wereld hebben de muur gevuld met door John Lennon geïnspireerde graffiti en teksten die uit nummers van The Beatles komen.” Maar mij viel vooral op dat er een voetbaluitslag stond van vier jaar geleden, waarbij waarschijnlijk recent door een Nederlander over de 0 een 5 is geschreven…

Op de laatste dag van mijn Tsjechische avonturen ging ik naar het communismemuseum (de lezer heeft inmiddels vast begrepen dat ik van musea hou). Alweer weinig interactief, maar wel interessant. De Praagse Lente, de nare geheime politie, Charta 77, het einde van het communistisch bewind na een ruime week demonstraties… ik was er wel een tijdje zoet mee. Maar ik had daarna nog even tijd om wat te winkelen voor cadeautjes en voor een tip van de Volkskrant, Galerie Leica. Toen bleek dat ze entree vroegen dacht ik “O, dan is het vast groter dan ik dacht” maar viel dat even tegen! Evengoed wel mooie foto’s.

Thuis bleken de katten goed verzorgd te zijn en ik kan me weer gaan opmaken voor volgende avonturen.