Een manier om als onbekende band een nieuw publiek te bereiken is via een coveralbum. A Dreaded Sunny Day is niet het eerste album met als subtitel ‘A tribute to the Smiths’: zo is er b.v. Please Please Please en The world won’t listen en dan is er ook nog The Smiths is Dead met best wel bekende britpopbands. De overeenkomst is dat al de albums de moeite waard zijn om te beluisteren voor Smiths-fans, en dat zijn er best wel veel. Bij A Dreaded Sunny Day gaat het denk ik vooral om bands zonder platencontract, veelal uit Brazilie (het album is door een Braziliaanse platenmaatschappij uitgebracht, als ik het goed heb alleen op internet en het enige uitgebrachte album van Bunny Records!).

De cover die mij bij de eerste beluistering het meeste aanspreekt is de Shoegazeversie van How soon is now door The Us. How soon is now is vooral herkenbaar (en goed) door het gitaargeluid (dat zelfs al eens als sample is gebruikt). In alle covers die ik tot nu toe gehoord heb van het nummer (best wel veel) hoor je dat terug, maar niet in de versie van The Us. Die is gewoon heel shoegazerig. Daar moet je van houden, maar als je dat doet vind je de cover vast mooi.